عشق کودک به والدین

2024 نویسنده: Priscilla Miln | [email protected]. آخرین اصلاح شده: 2024-02-17 22:36

عشق مانند یک محبت قلبی در طول زندگی برای افراد مختلف به وجود می آید. اما اعتقاد بر این است که هیچ چیز قوی تر از احساسات مادر نسبت به نوزادش نیست. این درست نیست. چیزی غیر قابل خطا وجود دارد - عشق به یک کودک. اعتماد به پرستش و ایمان به کمال والدین، به نمایندگی از نیمه خدایان، که گرم می کنند، تغذیه می کنند و به غلبه بر مشکلات کمک می کنند. این احساس چگونه شکل می‌گیرد و در طول زندگی دچار چه تغییراتی می‌شود؟

یک مادر در زندگی کودک

زن بلافاصله پس از تولد نوزاد غریزه مادری را بیدار می کند. اما عشق پدرانه به تدریج شکل می گیرد. وقتی فرصتی برای انتقال مهارت ها، آموزش چیزی وجود دارد، قوی ترین می شود. مادر از سنین پایین زمان بیشتری را با کودک می گذراند، شیر می دهد، مراقبت و محبت نشان می دهد. بنابراین، از همان روزهای اول، عشق کودک به مادر از یک رابطه وابستگی و یک پیوند ناگسستنی رشد می کند. ارتباط با نوزاد او آنقدر برای رشد او مهم است که محرومیت از تماس در اوتا سه ماهگی می تواند به عقب ماندگی ذهنی برگشت ناپذیر منجر شود.

رابطه با پدر به عنوان فردی که زندگی می کند توسط مادر شکل می گیرد. این اوست که نحوه رفتار با او را پخش می کند ، نقش او در زندگی کودک چیست ، او چیست. در واقع زن واسطه بین فرزند و پدر می شود. احساسات کودک به والدین تا حد زیادی به تلاش و تمایل او برای تربیت کامل نوزاد بستگی دارد.

عشق کودک میل به تقلید است

با شروع شکل گیری آگاهی (3 سالگی)، کودکان این عقیده را تأیید می کنند که بهترین افراد روی زمین، مادر و بابا هستند. آنها مهربانی واقعی نسبت به والدین خود دارند. این خود را در تعارف های بی شمار نشان می دهد، دفاع از این موقعیت در حیاط که آنها مهربان ترین، زیباترین، دلسوز هستند، و همچنین در آرزوی شبیه شدن. در دو سالگی، کودک برس را می گیرد، اما این کار را به خاطر علاقه به یک شی غیر معمول انجام می دهد. در حال حاضر در سه سالگی، دختر سعی می کند جارو کند تا شبیه مادرش شود. لباسش را می‌پوشد، جلوی آینه می‌چرخد، عادت‌هایش را تکرار می‌کند.

پسر تلاش می کند تا مانند پدرش باشد و جنسیت خود را بفهمد. او با تحسین او، رفتار، رفتار، حتی ظاهر را تکرار می کند. تقاضای همان مدل مو، مقایسه رنگ مو، گوش دادن با حسادت به صحبت های بزرگترها در مورد اینکه پسر چقدر شبیه پدرش است. این نشان دهنده حرفه آینده مورد تایید والدین است. او مهارت ها را با لذت به کار می گیرد، نگرش خود را نسبت به دیگران، زنان، مادران مشاهده می کند.

دلبستگی عاشقانه

در همان سن یک پسرشروع به تجربه ستایش عاشقانه مادر و دختر - پدر می کند. عشق بچه ها به والدینشان شبیه رابطه بزرگترهاست. اگر قبلا به آنها وابسته بودند، حالا مامان و بابا الگوی زنانگی و مردانگی شده اند. بچه نماینده زن دیگری در کنار او نیست. بالاخره مادرش زیباترین و مهربان ترین است. او در چهار سالگی حتی می تواند به زن اصلی خود پیشنهاد ازدواج بدهد. او که هدف ازدواج را ضعیف تصور می کند، می تواند به پدر خود حسادت کند که توجه مادرش را از او می گیرد. چنین رابطه شهوانی توسط روانکاو زیگموند فروید به عنوان عقده ادیپ توصیف شد.

در سطح ناخودآگاه در زندگی بعدی، پسر زنی را انتخاب می کند که شبیه مادر خودش باشد. و دختر پدری است که نسبت به او احساس مالکیت می کند. میل به مراقبت از او به قدری قوی است که می تواند به مادرش توصیه کند که برای مدتی به جایی برود تا بتواند او را با توجه احاطه کند. یک رابطه مشابه به عنوان مجموعه الکترا توصیف می شود. عشق عاشقانه فرزندان به والدینشان در طول سال ها محو می شود و برای شکل گیری احساسات جدید برای همسران و همسران آینده آماده می شود.

تقسیم مساوی

کودک همیشه مادر و پدر را به عنوان یک کل جدایی ناپذیر درک می کند. عشق کودک به والدینش یکسان است، صرف نظر از اینکه واقعاً چه رفتاری از خود نشان می دهد. در تعارض با یکدیگر، همسران اغلب سعی می کنند ثابت کنند که وابستگی کودک به آنها قوی تر است و پسر یا دختر را در موقعیت دشواری از انتخاب قرار می دهد که اغلب نمی توانند انجام دهند. اگر این کار را نکننددر معرض خشونت آشکار یکی از والدین قرار گرفتند، ترس و طرد شدن را تجربه کردند، سپس نیاز به ترجیح باعث ایجاد احساس گناه نسبت به پدر یا نسبت به مادر می شود.

این ثابت می کند که عشق کودک کاملتر از عشق والدین است. در مراحل اولیه، او به هیچ مزیت و مزیتی نیاز ندارد. او زمان اختصاص داده شده به این یا آن والدین را ارزیابی نمی کند - برای او مهم نیست که چه کسی بیشتر و چه کسی کمتر با او بازی کرده است. او مادر و پدرش را جزئی از خود می‌داند، بنابراین به هر قیمتی که شده است، مأموریت آشتی آنها را انجام می‌دهد، گاهی اوقات کاملاً بیمار است.

عشق با وجود

وابستگی کودکان به والدین در سطح ناخودآگاه قوی است. و با این واقعیت توضیح داده می شود که مادر و پدر زندگی کردند. این احساس از خودگذشتگی است. از امیال رها شده است و بنابراین خالص ترین و واقعی ترین است. اما یک تصویر خوب از جهان برای کودکان تنها تا زمانی وجود دارد که در روابط آنها با والدینشان هماهنگی وجود داشته باشد. تخریب آن بی توجهی بزرگسالان به مسئولیت های والدین است. اما حتی چنین شوکی (کتک خوردن، اعتیاد به الکل، کناره گیری از تربیت فرزندان) نمی تواند عشق یک کودک را از بین ببرد.

مثال‌های زیادی وجود دارد که کودکان از یتیم‌خانه‌ها به دست والدین بدشانس فرار می‌کنند تا از آنها مراقبت کنند، آنها را متقاعد کنند که درمان شوند، برای نیازهایشان پول به دست آورند. آنها بدون قضاوت، بدون توجه به آنچه انجام می دهند، تا آخرین لحظه به اشک های مست خود ایمان دارند. این طبق احکام خدا صحیح است که می فرماید: «پدر و مادرت را گرامی بدار». محکوم کردن والدین گناهی است که با انکار خدا همراه است.

والدینبومرنگ

با بزرگتر شدن کودکان، اعتماد بی قید و شرط کودکان به دنیای بزرگسالان از بین می رود. در مواجهه با دروغ، بی عدالتی، سوء تفاهم از سوی والدین، کودک شروع به شک در صداقت احساسات خود می کند. او به دنبال تأیید تجلی عشق در اعمال بزرگسالان است. در حالی که عادت می کنند بیشتر روی کلمات تمرکز کنند. عشق کودک به والدین در نوجوانی بازتاب احساساتی است که از آنها دریافت می کند. در روانشناسی به این اثر بومرنگ می گویند.

درگیری مدرسه ای که در آن والدین بدون درک وضعیت تا انتها از معلم حمایت می کنند ، رد دوستان ، علایق ، نظرات کودک - همه چیز می تواند باعث ناامنی در عشق آنها شود. یک نوجوان شروع به تحریک موقعیت‌هایی می‌کند تا تأیید نیاز پدر و مادر خود را به دست آورد: از تقلید از بیماری تا فرار از خانه.

والدین مسن

برخی در سنین بالا با توجه و مراقبت احاطه شده اند و به مرکز یک خانواده بزرگ چند نسلی تبدیل می شوند. دیگران در زندگی رها و فراموش می شوند و مجبور می شوند زمانی را به تنهایی بگذرانند. نگرش متفاوت فرزندان به والدین سالخورده در سطح آموزش نهفته است. عشق کودک به مادر و بابا، احساس روشن و پاکی که از بدو تولد حاصل می شود، در طول سال ها به دلایل زیادی از بین می رود، که مهمترین آنها عبارتند از:

• عدم نمونه مثبت نگرش نسبت به نسل بزرگتر از سوی خود والدین؛
• اثر بومرنگ؛
• محافظت بیش از حد مادام العمر.

هر اتفاقی که بیفتد، ارتباط با والدین سالخورده نه تنها به نشانه قدردانی از آنها ضروری است.زندگی با استعداد، بلکه به عنوان نمونه ای برای فرزندان خود، که همه در سنین پیری به احترام آنها نیاز دارند.