تربیت کودک در ژاپن: ویژگی ها، روش ها و سنت های فعلی

2024 نویسنده: Priscilla Miln | [email protected]. آخرین اصلاح شده: 2024-02-17 22:37

بر کسی پوشیده نیست که ژاپن کشوری است که یکی از اصول اصلی جامعه در آن رعایت سنت هاست. فرد از بدو تولد با آنها آشنا می شود. پیروی از سنت در طول زندگی او در کنار هم باشند. و علیرغم این واقعیت که ساختار اجتماعی مدرن ژاپن تحت تأثیر غرب است، تغییراتی که در سرزمین طلوع خورشید ایجاد شده است به هیچ وجه به ساختارهای عمیق اجتماعی مربوط نمی شود. آنها فقط در تقلید خارجی از روندها و روندهای مد ظاهر می شوند.

در مورد بزرگ کردن کودک در ژاپن هم همینطور است. اساساً با آن روش های آموزشی که در روسیه استفاده می شود متفاوت است. به عنوان مثال، در زمین های بازی کودکان ژاپنی، شنیدن عبارات بی ادبانه مانند "من شما را تنبیه می کنم" یا "تو بد رفتار می کنی" غیرممکن است. و حتی در مواردی که این بچه ها شروع به دعوا با مادر خود می کنند یا با برداشتن خودکارهای نمدی، طرح درب سفید مغازه را ترسیم می کنند، هیچ توبیخی از طرف نیست.بزرگسالی وجود نخواهد داشت به هر حال، همه چیز در ژاپن برای کودک زیر 5 سال مجاز است. چنین سنت های لیبرالی فرآیند آموزشی در تخیل مردم روسیه نمی گنجد.

این مقاله نگاهی کوتاه به فرزندپروری در ژاپن خواهد داشت. چه چیزی در مورد این سیستم قابل توجه است؟

نقش مادر

مراقبت از تربیت کودک در ژاپن معمولاً بر دوش یک زن است. پدران عملا در این فرآیند شرکت نمی کنند. این به ویژه در سال های اول زندگی نوزاد صادق است.

وضعیت مادران در ژاپن برجسته شده است. به این زنان «امائه» می گویند. ترجمه معنای این کلمه به روسی بسیار دشوار است. بیانگر وابستگی مطلوب و بسیار عمیق نوزاد به مهم ترین و محبوب ترین فرد زندگی اش است.

البته، مادران ژاپنی هر کاری که به آنها بستگی دارد برای فرزندشان انجام می دهند. دیدن یک کودک گریان در این کشور تقریبا غیرممکن است. مامان هر کاری می کند تا دلیلی برای این موضوع به او ندهد. نوزاد در سال اول زندگی خود مدام در کنار یک زن است. مادر آن را روی سینه یا پشت خود می بندد. و به منظور ایجاد این امکان در هر آب و هوایی، فروشگاه های لباس ژاپنی کت های مخصوصی را ارائه می دهند که دارای محفظه هایی برای کودکان هستند که با زیپ بسته می شوند. وقتی کودک بزرگ می شود، بند ناف باز می شود. بنابراین، ژاکت تبدیل به لباس معمولی می شود. مادر حتی شب هم بچه اش را رها نمی کند. کوچولو همیشه کنارش می خوابد.

مادران ژاپنی هرگز بر فرزندان خود اقتدار نمی کنند. اعتقاد بر این است که این ممکن است منجر بهاحساس بیگانگی مادر هرگز خواسته ها و خواسته های کودک را به چالش نمی کشد. و اگر بخواهد نارضایتی خود را از این یا آن عمل فرزندش ابراز کند، غیر مستقیم این کار را انجام می دهد. او به سادگی نشان می دهد که از رفتار او ناراحت است. شایان ذکر است که اکثر کودکان ژاپنی به معنای واقعی کلمه از مادران خود بت می کنند. به همین دلیل است که با ارتکاب تخلف خاصی، مطمئناً از اعمال خود احساس پشیمانی و گناه خواهند کرد.

آشنایی با حقایق جالب در مورد تربیت فرزندان در ژاپن، شایان ذکر است که در صورت بروز درگیری، مادر هرگز از کودک خود دور نمی شود. برعکس، او سعی خواهد کرد تا حد امکان به او نزدیک شود. اعتقاد بر این است که این باعث تقویت تماس عاطفی بسیار مورد نیاز در چنین شرایطی می شود.

همچنین در ژاپن، کودکان به مادران خود در شستن ظروف کمک نمی کنند. اتاق را هم تمیز نمی کنند. این به سادگی در کشور پذیرفته نیست. کارهای خانه به طور کامل بر دوش مهماندار است. اعتقاد بر این است که زنی که درخواست کمک کرده است نمی تواند با عملکرد اصلی خود - نظم بخشیدن به خانه و مادر بودن - کنار بیاید. حتی نزدیک ترین دوستان هم در امور خانه به یکدیگر کمک نمی کنند.

مادر بودن وظیفه اصلی یک زن در ژاپن تلقی می شود. و قطعاً بر بقیه غالب است. زنان این کشور حتی هنگام برقراری ارتباط با یکدیگر، به ندرت یکدیگر را با نام کوچک خطاب می کنند. آنها دقیقاً وضعیت تأهل طرف مقابل خود را نشان می دهند و می گویند: "سلام مادر فلان فرزند، خوبی؟"

مراحل تربیت

پایهعناصر سیستم آموزشی ژاپنی سه ماژول است. اینها نوعی مراحلی است که کودک باید در دوره های مختلف زندگی خود طی کند.

بنابراین، مراحل اصلی که در فرزندپروری سنتی در ژاپن وجود دارد عبارتند از:

1. استیج "امپراطور". هنگام بزرگ کردن کودکان در ژاپن تا سن 5 سالگی، آنها تقریباً مجاز به انجام هر کاری هستند.
2. مرحله "برده". زمانی که کودک بین 5 تا 15 سال سن دارد 10 سال طول می کشد.
3. مرحله "برابر". کودکان پس از پانزده سالگی خود این مرحله را پشت سر می گذارند.

شایان ذکر است که روش تربیت فرزندانی که در ژاپن به فرزندخواندگی پذیرفته شده اند تنها در این کشور موثر است. از این گذشته ، همه بزرگسالانی که در قلمرو ایالت زندگی می کنند - از کلان شهرها گرفته تا استان ها - از اصول آن پیروی می کنند. برای محیطی متفاوت، این تکنیک برای انطباق با شرایط محلی نیاز به تنظیم دارد.

امپراتور

مرحله اول برای تربیت کودکان تا ۵ سال است. در ژاپن، در این سن، بزرگسالان عملا هیچ چیز را برای کودک منع نمی کنند.

مادر به فرزندش اجازه می دهد هر کاری را انجام دهد. از بزرگسالان، کودک فقط می تواند هشدارهای "بد"، "کثیف" یا "خطرناک" را بشنود. با این حال، اگر او با این وجود سوخته یا صدمه دیده باشد، مادر معتقد است که تنها او مقصر است. در همان زمان زن از کودک طلب بخشش می کند که نتوانسته او را از درد نجات دهد.

کودکان با شروع راه رفتن دائماً تحت نظر مادرشان هستند. زنی به معنای واقعی کلمه از روی پاشنه به دنبال کودک کوچک خود می رود. اغلب مادران برای فرزندانشان بازی هایی ترتیب می دهند که خودشان در آن نقش فعال دارند.مشارکت.

در مورد پدرها، شما فقط می توانید آنها را برای پیاده روی در تعطیلات آخر هفته ببینید. در این زمان خانواده تمایل به رفتن به طبیعت یا بازدید از پارک دارند. اگر آب و هوا اجازه این کار را نمی دهد، اتاق های بازی در مراکز خرید بزرگ به مکانی برای تفریح تبدیل می شوند.

والدین ژاپنی هرگز صدای خود را بر سر فرزندانشان بلند نمی کنند. آنها نیز برای آنها سخنرانی نخواهند کرد. تنبیه بدنی قابل بحث نیست.

هیچ گونه محکومیت عمومی اقدامات کودکان خردسال در کشور وجود ندارد. بزرگسالان نه به نوزاد و نه به مادرش نظر نمی دهند. و این در حالی است که در خیابان یک کودک می تواند حداقل بی ادبانه رفتار کند. بسیاری از کودکان از این کار لذت می برند. بر اساس این واقعیت که تربیت کودکان زیر 5 سال در ژاپن بدون تنبیه و محکومیت اتفاق می افتد، بچه ها اغلب هوس ها و هوس های خود را بالاتر از هر چیز دیگری قرار می دهند.

قدرت مثال

ویژگی های تربیت کودکان در ژاپن در سطح "امپراتور" برای والدین آمریکایی و اروپایی به نظر می رسد متنعم کردن، اغراق آمیز بودن هوی و هوس و همچنین عدم کنترل کامل بزرگسالان است. با این حال، این به هیچ وجه اینطور نیست. قدرت والدین در تربیت فرزند در ژاپن بسیار قوی تر از غرب است. واقعیت این است که به طور سنتی مبتنی بر توسل به احساسات و همچنین یک مثال شخصی است.

در سال 1994 آزمایشی انجام شد که نتایج آن قرار بود به تفاوت رویکردهای تربیتی و آموزشی کودکان در ژاپن و آمریکا اشاره کند. از دانشمندان آزوما هیروشی به مادران، نمایندگان خواسته شداز هر دو فرهنگ، یک سازنده هرم با فرزندان خود جمع کنید. مشاهدات یک واقعیت جالب را نشان داد. زنان ژاپنی ابتدا به فرزندان خود نشان دادند که چگونه یک سازه بسازند. تنها پس از آن به کودک اجازه دادند تا اعمال خود را تکرار کند. اگر بچه‌ها اشتباه می‌کردند، زن‌ها از همان ابتدا همه چیز را به آنها نشان می‌دادند.

مادران آمریکایی مسیر کاملاً متفاوتی را در پیش گرفتند. ابتدا الگوریتم اقدامات لازم را برای فرزندشان توضیح دادند و سپس به همراه نوزاد آنها را انجام دادند.

تفاوت روش‌های فرزندپروری که توسط محقق مورد توجه قرار گرفت «فرزندپروری آموزنده» نام داشت. آن را مادران ژاپنی دنبال کردند. آنها به هیچ وجه با کلمات بچه ها را "تذکر" نمی کردند، بلکه با اعمال بر ذهن آنها تأثیر می گذاشتند.

ویژگی های تربیت کودکان در ژاپن این است که از دوران کودکی به آنها آموزش داده می شود که به احساسات خود و همچنین به احساسات اطرافیان و حتی اشیا توجه کنند. مامان شوخی کوچولو را از جام داغ دور نمی کند. با این حال، اگر کودک سوخته شود، "امائه" قطعاً از او طلب بخشش می کند. در عین حال، او قطعاً متذکر می شود که عمل کوچولویش به او آسیب رساند.

یک مثال دیگر. کودک خراب، ماشین تحریر مورد علاقه خود را می شکند. اروپایی یا آمریکایی در این مورد اسباب بازی را از بین می برد. پس از آن، او این سخنرانی را برای نوزاد می خواند که برای خرید آن در فروشگاه باید سخت کار کند. زن ژاپنی در این مورد به کودک می گوید که به ماشین تحریر آسیب رسانده است.

بنابراین، سنت های بزرگ کردن کودکان تا 5 سال در ژاپن تقریباً همه چیز را به آنها اجازه می دهد. همزمان تصویری در ذهنشان شکل می گیرد."من پدر و مادر خوب، دوست داشتنی و خوش اخلاق هستم."

برده

این مرحله از سیستم فرزندپروری ژاپنی طولانی تر از مرحله قبلی است. از پنج سالگی کودک باید با واقعیت روبرو شود. او مشمول محدودیت ها و قوانین سختگیرانه ای است که به سادگی نمی تواند از آنها سرپیچی کند.

این مرحله را می توان با این واقعیت توضیح داد که جامعه ژاپن ذاتاً اشتراکی است. شرایط اقتصادی و اقلیمی این کشور همواره مردم آن را مجبور به زندگی و کار مشترک کرده است. تنها به لطف خدمت فداکارانه به هدف و کمک متقابل، مردم برداشت خوبی از برنج به دست آوردند و از این طریق غذا برای خود فراهم کردند. این آگاهی گروهی بسیار توسعه یافته ژاپنی ها را توضیح می دهد. در سنت های این کشور بیان منافع عمومی در اولویت است. شخص متوجه می شود که او چیزی بیش از یکی از عناصر یک مکانیسم بزرگ و بسیار پیچیده نیست. و اگر در ميان مردم جايگاه خود را پيدا نكند، قطعاً مطرود خواهد شد.

در این راستا، طبق قوانین تربیت کودک در ژاپن، از سن 5 سالگی به آنها آموزش داده می شود که جزو یک گروه عمومی باشند. برای ساکنان کشور هیچ چیز وحشتناک تر از بیگانگی اجتماعی نیست. به همین دلیل است که نوزادان به سرعت به این واقعیت عادت می کنند که باید علایق خودخواهانه شخصی خود را قربانی کنند.

فعالیت های مورد علاقه "بردگان" کوچک ژاپنی

کودکانی که به مهدکودک یا مدرسه مقدماتی خاص فرستاده می شوند به دست مربی ای می افتند که اصلاً نقش معلم نیست، بلکه نوعی هماهنگ کننده است. این متخصص از زرادخانه کامل روش های آموزشی استفاده می کند.یکی از آنها «تفویض اختیارات برای نظارت بر رفتار» است. معلم بخش‌های خود را به گروه‌هایی تقسیم می‌کند که هر کدام نه تنها وظیفه انجام اعمال خاصی را بر عهده می‌گیرند، بلکه از آنها دعوت می‌کنند تا از رفقای خود پیروی کنند.

مدارس در ژاپن جایی است که بچه‌ها همان لباس‌های سخت را می‌پوشند، خود را پایین نگه می‌دارند و با معلمان خود با احترام رفتار می‌کنند. در این سن اصل برابری در آنها نهادینه شده است. ژاپنی‌های کوچک شروع به درک این موضوع می‌کنند که همه آنها بدون توجه به منشأ یا وضعیت مالی والدین، اعضای یک جامعه هستند.

فعالیت های مورد علاقه کودکان ژاپنی آوازخوانی، مسابقات امدادی و ورزش های گروهی است.

شروع به پیروی از قوانین جامعه به نوزادان و دلبستگی آنها به مادر کمک می کند. از این گذشته ، اگر آنها شروع به نقض هنجارهای اتخاذ شده در تیم کنند ، این امر "اما" را بسیار ناراحت می کند. با انجام این کار، شرم بر نام او خواهد بود.

بنابراین، مرحله "برده" به این منظور طراحی شده است که به کودک آموزش دهد تا بخشی از یک ریزگروه باشد و در هماهنگی با تیم عمل کند. در همان زمان، شکل گیری مسئولیت اجتماعی شخصیت در حال رشد صورت می گیرد.

برابر

از ۱۵ سالگی کودک بالغ محسوب می شود. او در حال حاضر کاملاً آماده است برای مسئولیتی که باید در قبال خودش، برای خانواده اش و برای کل کشور به دوش بکشد.

یک جوان ژاپنی که وارد این مرحله از فرآیند آموزشی شده است باید قوانینی را که در جامعه پذیرفته شده است بداند و همچنین بی عیب و نقص رعایت کند. تمام قوانین را رعایت کنید وسنت هایی که او هنگام بازدید از موسسات آموزشی به آن نیاز دارد. اما در اوقات فراغت به او اجازه داده می شود هر طور که می خواهد رفتار کند. یک جوان ژاپنی مجاز است هر لباسی از مد غربی یا سنت های سامورایی بپوشد.

پسران و دختران

سنت های بزرگ کردن کودکان در ژاپن بسته به جنسیت کودک متفاوت است. بنابراین، پسر ستون فقرات خانواده محسوب می شود. به همین دلیل است که تربیت کودک (پسر) در ژاپن ارتباط تنگاتنگی با سنت های سامورایی دارد. به هر حال، آنها به انسان آینده توانایی و قدرت تحمل سختی ها را می دهند.

طبق سنت مردم ژاپن، پسران اجازه کار در آشپزخانه را ندارند. اعتقاد بر این است که این یک امر کاملاً زنانه است. اما در عین حال، مطمئناً پسران در کلاس ها و محافل مختلف ثبت نام می کنند که برای دختران اجباری نیست.

اساس تربیت کودکان در ژاپن تعطیلات متعدد است. در میان آنها یک روز اختصاص داده شده به پسران وجود دارد. همچنین یک تعطیلات جداگانه برای دختران وجود دارد.

در روز پسران، تصاویر رنگارنگ کپورها به آسمان بلند می شوند. از این گذشته ، فقط این ماهی قادر است برای مدت طولانی برخلاف جریان رودخانه شنا کند. به همین دلیل است که او را نمادی از آمادگی پسر - مرد آینده - برای این واقعیت می دانند که او مطمئناً بر تمام مشکلات زندگی غلبه خواهد کرد.

برای بزرگ کردن یک دختر در ژاپن چه چیزی مشخص است؟ کودک از سنین پایین به گونه ای تربیت می شود که وظیفه مادری و خانه داری را انجام دهد. به دختران آموزش داده می شود که صبور و مطیع باشند و در همه چیز از مرد اطاعت کنند. به کودکان نوپا آشپزی، شستن و خیاطی، زیبا راه رفتن و لباس پوشیدن و احساس کردن آموزش داده می شودخودش به عنوان یک زن کامل پس از اتمام درس، آنها مجبور به شرکت در محافل نیستند. دختران مجاز به نشستن در یک کافه با دوست دختر هستند.

رازهای فرزندپروری در ژاپن

رویکردی که ساکنان سرزمین طلوع خورشید در آموزش استفاده می کنند بسیار جالب است. با این حال، می توان آن را چیزی فراتر از آموزش دانست. این یک فلسفه کامل است که جهت اصلی آن پشتکار، قرض گرفتن و احترام به فضای شخصی است.

معلمان در بسیاری از کشورهای جهان اطمینان دارند که سیستم ژاپنی که Ikuji نام دارد به این کشور اجازه داده است در کوتاه ترین زمان ممکن به موفقیت های خیره کننده ای دست یابد تا جای خود را در فهرست کشورهای پیشرو جهان به دست آورد..

رازهای اصلی این رویکرد چیست؟

1. "نه فردگرایی، بلکه فقط همکاری." از این روش در تربیت فرزندان برای هدایت «فرزند خورشید» در مسیر درست استفاده می شود.
2. "هر کودکی تحت تعقیب است." این به این دلیل اتفاق می افتد که اعتقاد بر این است که یک زن به عنوان یک مادر می تواند مطمئن باشد که موقعیت خاصی را در جامعه به دست خواهد آورد. برای مردی که وارث نداشته باشد مصیبت بزرگی محسوب می شود.
3. «وحدت مادر و فرزند». فقط یک زن به تربیت کودک خود مشغول است. او تا 3 سالگی پسر یا دخترش سر کار نمی رود.
4. "همیشه آنجاست." مادران همه جا به دنبال فرزندان خود هستند. زنان همیشه نوزادان را با خود حمل می کنند.
5. "پدر نیز در امر تربیت نقش دارد." این در آخر هفته مورد انتظار اتفاق می افتد.
6. "کودک هر کاری را مانند والدین انجام می دهد و یاد می گیرد که حتی بهتر از آنها انجام دهد."پدران و مادران دائماً از فرزند خود در موفقیت ها و تلاش هایش حمایت می کنند و به او یاد می دهند که رفتار آنها را تقلید کند.
7. "فرایند آموزشی با هدف توسعه خودکنترلی است." برای این کار از روش ها و تکنیک های خاصی استفاده می شود. یکی از آنها "تضعیف کنترل از سوی معلم" است.
8. "وظیفه اصلی بزرگسالان آموزش است، نه آموزش." در واقع، در زندگی بعدی، خود کودکان باید در نوعی گروه باشند. به همین دلیل است که آنها از سنین پایین یاد می گیرند که درگیری هایی را که در بازی ها ایجاد می شود تجزیه و تحلیل کنند.

چالش آموزش ژاپنی

هدف اصلی آموزش سرزمین طلوع خورشید، آموزش اعضای تیم است. برای ساکنان ژاپن، منافع یک شرکت یا شرکت مهم است. این موفقیت کالاهای این کشور است که در بازارهای جهانی از آن استفاده می کنند.

همین چیزها را اینجا از کودکی آموزش می دهند، یعنی در جمع بودن و به نفع جامعه بودن. در عین حال، هر ساکن کشور مطمئناً معتقد است که مسئول کیفیت کاری است که انجام می دهد.